تیغم زده و کشته و نشناخته، اینست

وحشی بافقی

آنکس که مرا از نظر انداخته اینست

اینست که پامال غمم ساخته، اینست

شوخی که برون آمده شب مست و سرانداز

تیغم زده و کشته و نشناخته، اینست

ترکی که ازو خانهٔ من رفته به تاراج

اینست که از خانه برون تاخته اینست

ماهی که بود پادشه خیل نکویان

اینست که از ناز قد افراخته، اینست

وحشی که به شطرنج غم و نرد محبت

یکباره متاع دل و دین باخته اینست

در دل همان محبت پیشینه باقی است

                                                وحشی بافقی

در دل  همان محبت  پیشینه باقی است                  آن  دوستی که بود در این سینه باقی است

باز آ و حسن جلوه ده و عرض ناز کن                  کان دل که  بود صاف  چو آیینه باقی است

از  ما  فروتنی‌ست  بکش   تیغ  انتقام                  بر  خاطر   شریفت  اگر   کینه  باقی  است

نقدینه ی وفاست همان بر عیار خویش                  قفلی  که  بود  بر   در  گنجیه   باقی است

وحشی  اگر ز کسوت رندی دلت گرفت                  زهد و صلاح و خرقه ی پشمینه باقی است