به سینه چاک لباس تو بازتر خواهم

عبدالحسین جلالیان

به سینه چاک لباس تو بازتر خواهم

تو سرو ناز و منت باز نازتر خواهم

برای آن که شبی با تو روز گردانم

شبی ز روز قیامت درازتر خواهم

مزن به سنگ جفا شیشه ی دلم که تو را

اگر چه سنگدلی دل نوازتر خواهم

به خاک و خون کشدم ترک چشم مستت و باز

سیاه مست تو را ترکتازتر خواهم

بیفت در قدمش ای سر از وفا که تو را

ز هر سپرده سری سرفرازتر خواهم

اگر چه باده ی چشم تو کار ما را ساخت

شراب چشم تو را کارسازتر خواهم

در وصال تو گاهی به روی ما باز است

به روی خویشتن این در فرازتر خواهم

گداخت عشق تو پا تا به سر «جلالی» را

شرار عشق تو را جانگدازتر خواهم

اِمشو اِگه بیایه نَباد بِلَّنِش بِره

                                       دکتر عبدالحسن جلالیان

                                   شعری فکاهی با لهجه یزدی

اِمشو  اِگه  بیایه  نَباد  بِلَّنِش  بِره          تا بلکه بِلِّه دَسَّه توی هُوَّنش بره

یکتا قواره پِرهَنِ تنگ و ترش دارم         سوغاتیه خدا کنه که وَر تَنِش بره

یعنی:

امشب اگر بیاد نباید بزارم بره تا بلکه بزاره دسته توی هاونش بره

یه پیرهن تنگ براش سوغاتی گرفتم خدا کنه اندازش باشه!

ديشو ديدمش قَنْ تو دِلوم افتيد و اُوْ شد !

                                            دکتر عبدالحسین جلالیان

                                                 (به لهجه یزدی)

ديشو  ديدمش  قَنْ  تو  دِلوم افتيد  و  اُوْ  شد             رفتم  بيخُكِشْ  جَلْدي  پا  تُنْ  كِرْد و جلو شد 

ردّش دو سه  ميدون را پا  شَخْ  كِرْدَمو رفتم             گم   شد   نميدونم  توي  جنجالي   چطو  شد

وَخْتيكه  وارِخْ   تاريكي    كِفتِشْ   را   گرفتم             گُفْ خاك تو سَرُم بِزا بِرم  من خونه شو شد

تا رَف بِگَه چه ، دو تا ماچِش خوردم و افتيد              گفتم   چِدَه   گُف  بيخودي   كَلَّمْ  كَلَه تُوْ  شد 

گفتم  آكيُكْ   زشته  بُلَنْ   شو   جگرت   شَم              وَرْخاس و تکون رَخْتِشو و غرغر زد و رو شد

به سینه چاک لباس تو بازتر خواهم

                                           دکتر عبدالحسین جلالیان

     به سینه چاک لباس تو بازتر خواهم                     تو سرو ناز و مَنت باز نازتر خواهم!

     برای آنکه  شبی  با  تو روز گردانم                     شبی ز روز  قیامت  درازتر  خواهم!

به راهش ار که شوم سبز ، چشم آبی او!

                                                       عبدالحسین جلالیان

       به راهش ار که شوم سبز ، چشم آبی او                     چو اوفتد  به  من  آئینه  وار  برگردد

      به  غیر ناله  به  فریاد  ما  کسی  نرسید                      صدای ما چو خورد بر حصار برگردد

تازه گی ها بسته ام دل بر جمال تازه ای

                                                دکتر عبدالحسین جلالیان

    تازه گی ها بسته ام دل بر جمال تازه ای                      نازک اندامی ، سیه چشمی ، غزال تازه ای

   این غزل گفتم  و لیکن خنده می گیرد مرا                     من نه  حال تازه ای دارم ، نه  مال  تازه ای

   این چنین خبطی اگر از جانب من سر زند                     سال مرگ من بود ، گر هست  سال تازه ای

برفت شور جوانی و هر چه بود گذشت

                                              عبدالحسین جلالیان

برفت  شور  جوانی  و هر  چه بود گذشت                نه شهوتی ، نه شکاری که شیر پیر شدیم

تمام   هستی   ما   خرج   گلعذاران   شد                چه  خوش  معامله  کردیم  تا  فقیر  شدیم

کنون که گوشه نشینی ز روی اجبار است                نشان  دهیم   که  ما   تربیت  پذیر  شدیم

ضمیر   باطن   ما   میل   شیطنت    دارد                 گناه   نیست   اگر   تابع    ضمیر   شدیم

خدای داند و از مردمان چه  پنهان است                  که  ما  ز  روز ازل  بهر  دل  اجیر شدیم

پس از وداع  جوانی  دوباره  ما  را بین                  که  در  کمند  کمان ابروئی  اسیر  شدیم

.

ز خیل خوبرویان جای پایی نیست در ساحل

    دکتر عبدالحسین جلالیان

ز خیل  خوبرویان  جای  پایی  نیست  در ساحل           به راه خویش  دارم بر لب  دریاچه مشکلها

ز جایش پشت و رو شد در گِل ساحل گُل اندامی           به سر خاکم ز جای سینه های رفته در گِلها

.

در بغل داریم از توفیق سرما یار را

دکتر عبدالحسین جلالیان

دیگران در بار گرم عیش و نوش و مستی اند                   ما دو گرم حرف و در سرمای ایوانی خوشیم

در  بغل   داریم   از  توفیق   سرما   یار   را                   از  هوای  سرد و سوز تن   بلرزانی خوشیم

.

روی بعضی را چو پشت دیکدان

                                                 دکترعبدالحسین جلالیان

 روی  بعضی  را  چو   پشت   دیکدان                                 عده ای   را ماه  سیما ساختند

دسته ای  را همچو هاون  گرد  و پهن                                 شاخه ای را سرو بالا ساختند

عده ای  را گنگ و لنگ  و  کور و کر                                 عده ای بی عیب و بینا ساختند

الغرض  رحمان  و  شیطان  دلخوشند                                 دلخوشند از اینکه دنیا ساختند

من   نمی دانم  چرا   با   لفظ  « کن»                                 کو.... ما  را بهر  تیپا ساختند

.

هم عروس

دکتر عبدالحسین جلالیان

دانی  که  از  چه  نام عروسان  یک پدر              در اصطلاح  مردم  هر  شهر " جاری " است

زیرا که نهر فیض پدر شعبه گشته است              در هر عروس شعبه ای از نهر او جاری است

.

در چند جلسه دخترکی اهل ذوق و هنر

دکتر عبدالحسین جلالیان

 در چند جلسه دخترکی اهل  ذوق و هنر                دین  و دل  و حواس  من  بی قرار   برد

پرسید   از   صنایع   شعری  و  گفتمش                از  شیوه های  صنعت و از طرز  کاربرد

چندی  گذشت  و  بر  سر  بازار دیدمش               روی برگرفت از من و خود را کنار کشید

در    پاسخ    سلامم   و    احوالپرسیم                او   صنعت  تجاهل  عارف  به  کار  برد !

.

پدربزرگ حافظ !

.

گدای درگه میخانه ام نه چون حافظ            در این خیال که میخانه را اجاره کنم!

.

شکار !!

دکتر غلامحسین جلالی

  هر چند  حال  گشت  و  گذاری  نداشتیم             تعطیل  بود  و  جمعه  کاری   نداشتیم

آن روز خورد طرفه شکاری به تور ما             با آنکه  هیچ  قصد  شکاری  نداشتیم

.

'گردن یار ...

.

گردن یار است ما را جایگاه دست راست               دست چپ بر گردن تنگ شراب افکنده ایم

.

دیده ام اما نچیده ام

غلامحسین جلالی

نادیده ها ز باغ تو گل چیده در خیال                  بیچاره من که دیده ام اما نچیده ام

  از کودکی فتاده به پیری گذار عمر                   من رنگ و روی دور جوانی ندیده ام

.

همدمی کو تا پس از شب ها شبی حالی کنیم

دکتر عبدالحسین جلالی

همدمی کو تا پس از شب ها شبی حالی کنیم            دلبری کو تا دلی از عقده ها خالی کنیم

دست  در زلف  دو تا و سینه  را بر سینه ها           ران به  ران و پنجه پا در گل قالی کنیم

.