کس نشان ندهد که ماهی را دو شب یلدا بود

شب یلدا مبارک

خواجوی کرمانی

دیگران را عیش و شادی گر چه در صحرا بود

عیش ما هر جا که یار آنجا بود آنجا بود

هست در سالی شبی ایام را یلدا ولیک

کس نشان ندهد که ماهی را دو شب یلدا بود

تنگ چشمان را نیاید روی زیبا در نظر

قیمت گوهر چه داند هر که نابینا بود

از نکو رویان هر آنچ آید ، نکو باشد ولی

یار زیبا گر وفاداری کند زیبا بود

شکنج زلف سیاه تو بر سمن چو خوشست

                                                    خواجوی کرمانی

شکنج زلف سیاه تو بر سمن چو خوشست      دمیده سنبلت از برک نسترن چه خوشست

گرم   ز    زلف   دراز  تو   دست   کوتاهست      دراز دستی آن  زلف پرشکن  چه خوشست

سپیده‌ دم که  گل  از   غنچه   می‌نماید  رخ       نوای  بلبل شوریده  در چمن چه خوشست

چه    گویمت    که    بهنگام   آشتی   کردن       میان  لاغر  او  در  کنار  من  چه  خوشست

مپرس  کز  هوس  روی  دوست  خواجو  را      دل شکسته برآن زلف پرشکن چه خوشست