دارم بــتــی بــه چــهــرهٔ صــد مــاه و آفــتـاب

عبید زاکانی

دارم بــتــی بــه چــهــرهٔ صــد مــاه و آفــتـاب         

نــازکــتــر از گـل تـر و خـوشـبـوتـر از گـلـاب

رعــنــاتــر از شــمــایــل نــسـریـن مـیـان بـاغ         

نـــازنـــده‌تـــر ز ســـرو ســهــی بــر کــنــار آب

شـکـلـی و صـد مـلـاحـت و روئی و صد جمال         

چـشـمـی و صـد کـرشـمـه و لـعـلی و صد عتاب

در حــلــقــه‌هــای زلـفـش جـانـهـای مـا اسـیـر         

از چــشــمــهــای مــسـتـش دلـهـای مـا کـبـاب

فــریــاد از آن دو ســنـبـل مـشـکـیـن تـابـدار         

زنـهـار از آن دو نـرگـس جـادوی نـیـمـخـواب

هـــرگــه کــه زانــوئــی زنــد و بــاده‌ای دهــد         

من جان به باد بر دهم آن لحظه چون حباب

روزیـکـه بـا مـنـسـت مـن آنـروز چـون عـبید         

از عــیــش بــهـره‌مـنـدم و از عـمـر کـامـیـاب

قصهٔ درد دل و غصهٔ شبهای دراز

عبید زاکانی

قصهٔ درد دل و غصهٔ شبهای دراز

صورتی نیست که جائی بتوان گفتن باز

محرمی نیست که با او به کنار آرم روز

مونسی نیست که با وی به میان آرم راز

در غم و خواری از آنم که ندارم غمخوار

دم فرو بسته از آنم که ندارم دمساز

خود چه شامیست شقاوت که ندارد انجام

یا چه صبحست سعادت که ندارد آغاز

بی‌نیازی ندهد دهر خدایا تو بده

سازگاری نکند خلق خدایا تو بساز

از سر لطف دل خستهٔ بیچاره عبید

بنواز ای کرم عام تو بیچاره نواز

باد بهار و مقدم نوروز و بوی گل

عبید زاکانی

باد بهار و مقدم نوروز و بوی گل

آشوب عیش در دل پیر و جوان فکند

جاوید باد مدت عمرت که روزگار

طرح اساس دولت تو جاودان فکند

.