عبید زاکانی

دارم بــتــی بــه چــهــرهٔ صــد مــاه و آفــتـاب         

نــازکــتــر از گـل تـر و خـوشـبـوتـر از گـلـاب

رعــنــاتــر از شــمــایــل نــسـریـن مـیـان بـاغ         

نـــازنـــده‌تـــر ز ســـرو ســهــی بــر کــنــار آب

شـکـلـی و صـد مـلـاحـت و روئی و صد جمال         

چـشـمـی و صـد کـرشـمـه و لـعـلی و صد عتاب

در حــلــقــه‌هــای زلـفـش جـانـهـای مـا اسـیـر         

از چــشــمــهــای مــسـتـش دلـهـای مـا کـبـاب

فــریــاد از آن دو ســنـبـل مـشـکـیـن تـابـدار         

زنـهـار از آن دو نـرگـس جـادوی نـیـمـخـواب

هـــرگــه کــه زانــوئــی زنــد و بــاده‌ای دهــد         

من جان به باد بر دهم آن لحظه چون حباب

روزیـکـه بـا مـنـسـت مـن آنـروز چـون عـبید         

از عــیــش بــهـره‌مـنـدم و از عـمـر کـامـیـاب