شیخ اجل سعدی


غم زمانه خورم یا فراق یار کشم نه قوتی که توانم کناره جستن از او نه دست صبر که در آستین عقل برم ز دوستان به جفا سیرگشت مردی نیست چو می​توان به صبوری کشید جور عدو شراب خورده ساقی ز جام صافی وصل گلی چو روی تو گر در چمن به دست آید                  
به طاقتی که ندارم کدام بار کشم نه قدرتی که به شوخیش در کنار کشم نه پای عقل که در دامن قرار کشم جفای دوست زنم گر نه مردوار کشم چرا صبور نباشم که جور یار کشم ضرورتست که درد سر خمار کشم کمینه دیده سعدیش پیش خار کشم