بهترین شعرهایی که خوانده ام

 صورت نپوش و نساز با ساز مردگي

دستي كِش و پاره كن اين بندها كه نيست

رسوايي رسم و رسوم از زبان تو

-حتي براي او كه به اجرا بسنده كرد-

جز لغزش درون و تاسف براي عمر، لعنت به او كه تمامش بنا نهاد،

همراه تلخي ظاهري و تشر به تو ‍‌‌‌‌(با لذتی که درونش به آتش است)،

جز ترک جایگاه جواب این سوال، جز وحشت از سقوط نمادهای کاغذی،

جز شيون و فرود عمودها كه نيست...

پس سايه را بكاه و غروب را شكن؛

اين نورهاي رنگي و روشن براي توست، چهره بگير و شتاب را روانه كن

بر شرم مرگ بخند و رها كن پرنده را، جشني كه جز براي عبور از زمانه نيست

با من برقص در شب و اميد و سادگي، در راه روشن آرامشي كه نيست