حضرت حافظ

فاتحه‌ای  چو  آمدی  بر  سر  خسته‌ای  بخوان            لب  بگشا  که می‌دهد  لعل لبت به مرده جان

آن که به پرسش آمد و  فاتحه  خواند و می‌رود           گو نفسی که روح را می‌کنم از پی اش روان

ای  که   طبیب  خسته‌ای  روی  زبان  من ببین           کاین دم و دود سینه‌ام  بار دل  است بر زبان

گر چه تب استخوان من کرد ز مهر گرم و رفت           همچو  تبم  نمی‌رود آتش  مهر از استخوان

بازنشان   حرارتم   ز  آب   دو  دیده   و   ببین             نبض مرا که می‌دهد هیچ  ز  زندگی  نشان

حافظ   از  آب   زندگی   شعر  تو  داد   شربتم              ترک  طبیب  کن  بیا  نسخه  شربتم  بخوان