بهترین شعرهایی که خوانده ام

                                       نظامی گنجوی

رخی  چون  تازه گلهای دلاویز                    گلاب از شرم آن گلها عرق ریز

به نازی  قلب  ترکستان  دریده                     به بوسی دخل خوزستان خریده

سپید و نرم چون قاقم برو پشت                    کشیده چون دم  قاقم  ده انگشت

ز ترّی خواست اندامش چکیدن                    به بازی زلفش از دستش پریدن

گشاده طاق  ابرو  تا   بناگوش                     کشیده  طوق غبغب تا سر دوش

کرشمه کردنی بر دل عنان زن                     خمار آلوده  چشمی  کاروان زن

ملک چون جلوه دلخواه نو دید                     تو   گفتی  دیودیده  ماه  نو  دید

چو  دیوانه  ز ماه  نو برآشفت                     در آن مستی و آن آشفتگی خفت

سحرگه چون به عادت گشت بیدار                فتادش  چشم  بر خرمای بی خار

عروسی دید زیبا جان درو بست                   تنوری گرم حالی نان درو بست

نبیذ  تلخ     گشته   سازگارش                      شکسته بوسه شیرین خمارش

نهاده  بر  دهانش  ساغر  مل                        شکفته در کنارش خرمن گل

دو مشگین طوق در حلقش فتاده                   دو سیمین نار بر سیبش نهاده

چو ابر از پیش روی ماه برخاست                شکیب شاه نیز از راه برخاست

خرد با روی خوبان ناشکیب است                شراب چینیان مانی فریب است

نه خوشتر زان صبوحی دیده دیده                 نه صبحی زان مبارک ‌تر دمیده

سر  اول  به  گل  چیدن  در  آمد                  چو گل زان رخ به خندیدن در آمد

پس آنگه عشق را آوازه در داد                   صلای  میوهای  تازه  د ر داد

که از سیب و سمن بد نقل سازیش               گهی با نار و نرگس رفت بازیش

گهی باز سپید از دست شه جست                 تذرو باغ را بر سینه بنشست

گهی از بس نشاط‌انگیز پرواز                   کبوتر چیره شد بر سینه باز

گوزن ماده می‌کوشید با شیر                    برو هم شیر نر شد عاقبت چیر

شگرفی کرد و تا خازن خبر داشت             به یاقوت از عقیقش مهر برداشت

برون برد از دل پر درد او درد                   برآورد از گل بی گرد او گرد

حصاری یافت سیمین قفل بر در                 چو آب زندگانی مهر بر سر

نه بانگ پای مظلومان شنیده                    نه دست ظالمان بر وی رسیده

خدنگ غنچه با پیکان شده جفت                به پیکان لعل پیکانی همی سفت

مگر شه خضر بود و شب سیاهی             که در آب حیات افکند ماهی

چو تخت پیل شه شد تخته عاج                  حساب عشق رست از تخت و از تاج

به ضرب دوستی بر دست می‌زد                 دبیرانه یکی در شصت می‌زد

نگویم بر نشانه تیر می‌شد                        رطب بی‌استخوان در شیر می‌شد

شده چنبر میانی بر میانی                         رسیده زان میان جانی به جانی

چکیده آب گل در سیمگون جام                  شکر بگداخته در مغز بادام

صدف بر شاخ مرجان مهد بسته                 به یکجا آب و آتش عهد بسته

ز رنگ‌آمیزی آن آتش و آب                      شبستان گشته پرشنگرف و سیماب

شبان روزی به ترک خواب گفتند                 به مرواریدها یاقوت سفتند

شبان روزی دگر خفتند مدهوش                 بنفشه در بر و نرگس در آغوش

به یکجا هر دو چون طاوس خفته                که الحق خوش بود طاوس جفته

ز نوشین خواب چون سر برگرفتند                خدا را آفرین از سر گرفتند

به آب اندام را تادیب کردند                          نیایش خانه را ترتیب کردند

ز دست خاصگان پرده شاه                          نشد رنگ عروسی تا به یک ماه