گر از دوست چشمت بر احسان اوست
شیخ اجل سعدی شیرازی
يكي خرده بر شاه غزنين گرفت كه حسني ندارد اياز اي شگفت
گلي را كه نه رنگ باشد نه بوي غريبست سوداي بلبل بر اوي
به محمود گفت اين حكايت كسي بپيچيد از انديشه بر خود بسي
كه عشق من اي خواجه بر خوي اوست نه بر قد و بالاي نيكوي اوست
شنيدم كه در تنگنايي شتر بيفتاد و بشكست صندوق در
سواران پي در و مرجان شدند ز سلطان به يغما پريشان شدند
نماند از وشاقان گردن فراز كسي در قفاي ملك جز اياز
نگه كرد كاي دلبر پيچ پيچ زيغما چه آورده اي ؟ گفت هيچ
من اندر قفاي تو ميتاختم ز خدمت به نعمت نپرداختم
گر از دوست چشمت بر احسان اوست تو در بند خويشي نه در بند دوست
ترا تا دهن باشد از حرص باز نيايد به گوش دل از غيب راز
حقيقت سرائيست آراسته هوا و هوس گرد برخاسته
نبيني كه جايي كه برخاست گرد نبيند نظر گر چه بيناست مرد
بر درخت زنده بی برگی چه غم؟