امير خسرو دهلوي

باغ در ایام بهاران خوش است

موسم گل با رخ یاران خوشست

چون گل نوروز کند نافه باز

نرگس سرمست در آید به ناز

تازه شود لاله چو رخسار دوست

غنچهٔ نوخیز نگنجد به پوست

بر رخ گل غازه کند لاله زار

جلوه‌کنان دست برآرد چنار

ابر بگرید به رخ بوستان

باغ بخندد چو لب دوستان

عهد جوانی که بهار تن است

نسبتش اینک هم ازین گلشن است

تا بود اسباب جوانی به تن

روی چو گل باشد و تن چون سمن

تازه بود مجلس یاران به تو

جلوه کند صف سواران به تو

شیفتگان دیده به رویت نهند

رخت هوس بر سر کویت نهند

نکهت گیسو چو نسیم سحر

رنگ بناگوش چو نسرین تر

نرگس تو باده نداند گناه

غنچهٔ تو خنده ندارد نگاه

ناز کنی ناز کشندت به جان

دل طلبی نیز دهندت روان

نوبت پیری چو زند کوس درد

دل شود از خوش دلی و عیش سرد

گونهٔ رخسار به زردی زند

آتش معده دم سردی زند

قوت دل بشکند و زور تن

پوست جدا گردد چون پیرهن

عشق بتان بار بریزد ز دوش

دیگ هوس باز نشیند ز جوش

از می و گلزار فراغ اوفتد

زهد ضروری به دماغ اوفتد

بر همه این دو دمادم رسد

از همه بگذشته به ما هم رسد

آن که ایام جوانی گذشت

عمر بدان گونه که دانی گذشت

تیر قدی بر سر پیری نژند

گفت به بازی که کمانت به چند

گفت مکن نرخ تهی مایگان

رو که هم اکنون رسدت رایگان

عهد بهار از گل شبگیر پرس

ذوق جوانی ز دل پیر پرس

پیر شناسد که جوانی چه بود

تا نرود از تو ندانی چه بود

فارغی از قدر جوانی که چیست

تا نشوی پیر ندانی که چیست