مولانا

مي‌دان که زمانه نقش سوداست             بيرون ز  زمانه  صورت  ماست

جويي‌ست   جهان   و   ما  برونيم              بر جوي  فتاده  سايه  ماست

آن  دل   نبود   که   باشد   او  تنگ             زان روي که دل فراخ پهناست


دل  غم  نخورد  غذاش غم نيست             طوطي‌ست دل و عجب شکرخاست

مانند    درخت     سر    قدم   ساز             زيرا  که  ره  تو  زير  و بالاست

شاخ  ار  چه   نظر   به   بيخ   دارد             کان قوت مغز او هم از پاست